Ongewenst
vrijgezel in schuttersputje. Dat was Gert, noodgedwongen na de scheiding van
Anne en de daarop volgende corona-uitbraak. Anne en hij waren een jaar terug
zonder strijd uit elkaar gegaan. Eigenlijk waren ze nog steeds maatjes. Meer
dan toen ze onder een dak te veel op elkaars lip zaten. Als ze elkaar na de
scheiding weer troffen dan spraken ze verder alsof er geen tijd verstreken was.
Althans Anne praatte en Gert hmmde als vanouds. Anne had een appartement
gehuurd en Gert was in hun woning, zijn voormalig ouderlijk huis, blijven
wonen. De tweeling was voor de scheiding de deur al uit en had er vrede mee.
Anne was
van hen beiden verreweg het sociaalste. Extrovert, vriendelijk, empathisch, al
die dingen die Gert van nature niet was. Daar ging het uiteindelijk dan ook
fout. Gert hield niet van uitgaan, van winkelen of van massa”s mensen. Toen ook
nog de grote verzoener, de seks, minder werd, was er weinig meer dat hun bond.
Anne dijde nogal uit en het was voor haar onmogelijk om er iets aan te doen.
Waarschuwen voor haar gezondheid hielp niet. “Wen er maar aan “ zei ze dan
tegen Gert en dat lukte hem niet.
Toen de
corona uitbrak ging hij thuis werken en dat kwam hem prima uit. Een van de
voormalige kinderslaapkamers werd zijn werkkamer. Een hoekkamer, zodat hij
zowel uitzicht op de dijk voor het huis als de polder achter de dijk had. De
werkkamer werd zijn veilige schuttersput van waaruit hij zijn omgeving bekeek
en in de gaten hield. Hij noemde het in gedachten ook zijn schuttersput. Zoom
bleek voor het contact met zijn opdrachtgevers een wonderoplossing. Dat hij dat
niet eerder was gaan doen. Winkelen deed hij alleen nog “s morgens zo vroeg
mogelijk en dan alleen als het meer dan nodig was. De deur uit, om een rondje
hard te lopen of te fietsen, alleen nog “s avonds of als het heel rustig was.
Vanuit zijn
werkkamer zag hij het gebeuren. De rust op de dijk in de eerste lockdown, De
strak blauwe lucht zonder condens strepen. Hij vond het prachtig. Het mindere
contact, waar anderen over klaagden, deed hem goed. Hij had geen hekel aan
mensen, maar wel aan de voortdurende interactie met mensen om hem heen. Mensenschuw,
had Anne hem soms verwijtend genoemd. Als hij het dan bevestigde werd ze kwaad.
“Een autistische asociaal ben je. Dat ik ooit met je getrouwd ben.”
Tot in
maart was hij actief geweest op dating sites, een mens moet wat. Vanaf het begin
van de eerste golf was hij gestopt. Stel dat een vrouw een afspraakje wilde,
hij ging de gok niet wagen. ‘Gezellig chatten’ had een op het oog interessante
kandidate voorgesteld. Hoe zo is chatten gezellig?
Het mooie
voorjaarsweer maakte dat hij wat onderhoud aan zijn huis ging doen. Veilig
buiten in zijn eigen tuin, het voordeel van een vrijstaand huis met de buren op
afstand. Helaas kwam hij wat materiaal te kort en dat maakte dat hij naar de
stad reed en ‘s morgens voor tien uur bij de Action op de stoep stond.
Pleuriswinkel vond hij het, maar ja, voor goedkope verfrolletjes en afplakband
moet je wat over hebben. De deur ging open en Gert liep naar binnen, gevolgd
door een vrouw met een stevig postuur en voorzien van een grote boezem. Ze leek
wel topzwaar. Ze knikte naar hem. Ze had iets bekends, hij kon het niet
plaatsen en gaf zich zelf geen tijd om na te denken. Hij stormde de winkel door
om als eerste weer bij de kassa’s te komen. De vrouw met de grote boezem sloot
achter hem aan. Verstoord keek hij over zijn schouder om te zien of ze
voldoende afstand hield. Hij bleef kijken, niet naar haar boezem, maar naar
haar gezicht …
“Hoi Gert,
heb ik iets van je aan?”
Ook de stem
kwam hem niet bekend voor. Hij antwoordde rellerig en naar waarheid, “nee mijn
maat niet.”
“Mijnheer?”
zei de kassière om zijn aandacht te trekken. Hij rekende af en keek niet meer
om.
Zijn
volgende stop was verf kopen bij de Praxis om de hoek. Gelukkig was het daar
ook nog rustig. Zoekend in de stellingen zag hij tot zijn verbazing de vrouw
met de royale boezem weer. Hij keek en piekerde… Dit keer stapte ze op hem af.
Ze kwam zo dichtbij, dat hij een stapje terug deed.
“Je hebt me
niet herkend, he?”
Hij schudde
nee.
“Ik jou
wel. Ik heb met je zus in de klas gezeten”
Ze noemde
haar naam, “Corrie Bezemer, zo heette ik toen, of ja nu eigenlijk wel weer.”
Het kwartje
viel bij Gert. Het gezicht ja, die enorme boezem en forse billen niet. Ze
kletsten wat, althans zij ondervroeg hem over zijn zus en Gert gaf korte
antwoorden. Hij wilde weg, het werd hem te druk in de winkel. Niet al te
beleefd brak hij het gesprek af door te zeggen dat het te druk werd om hen
heen. Hij vond na enig zoeken wat hij nodig had en op weg naar de kassa zag hij
dat Corrie afgerekend had en op weg naar buiten was. Gelukkig, dacht hij, niet
nog meer geklets over vroeger en zijn zus. Hij had nog maar minimaal contact
met zijn zus, veel te vertellen viel er niet.
Buiten
gekomen stond Corrie hem op te wachten. Hij schrok. Ze toonde hem een zo juist
aangeschafte dimmer. “Vroeger hadden jullie thuis een installatiebedrijf, je
kunt me vast wel helpen?”
Gert zijn
eerste reactie was neen, zeggen. Aan de andere kant, ze leek ergens op uit.
Stel dat het zo was en stel dat het veilig kon? Zijn laatste wip was meer dan
drie maanden terug. Afwisselend in de linker of in de rechterhand is geen
afwisseling. En dan die grote boezem. Geiligheid won het van voorzichtigheid.
Hij reed achter haar aan naar haar huis. Haar naar binnen volgend hield hij keurig
de anderhalve meter aan. De dimmer monteren bleek geen smoes en er was
gereedschap in huis. Van haar overleden man, ze bleek weduwe te zijn. De dimmer
werd gemonteerd en gedemonstreerd. Ze reageerde met, “bedankt, als het geen
coronatijd was zou ik je een kus geven.”
Ja shit,
dacht Gert. Kussen wil ik niet, maar neuken wel. Hoe pak ik dat aan? Gelukkig
bood ze aan om koffie te zetten.
“Gezellig
he, zo samen aan de koffie? Dat had je vroeger nooit gedacht als ik met Jannie
kwam spelen.”
Ze kwekte
maar door tot ze erop terugkwam dat hij haar niet herkend had. Kees zag zijn
kans voor een opening in de spraakwaterval.
“Dit leidde
nogal af,” zei hij met beide handen een bollend gebaar voor zijn borst makend.
Ze giechelde als reactie en Kees zag dat als een aanmoediging.
“En allemaal
puur natuur?”
Ze wiebelde
met haar bovenlichaam, “wat denk je?”
Hij krabde
op zijn hoofd en zei toen met een grijns, “eerst zien dan geloven.”
Ze leek er
niet van geschrokken. Wel wachtte ze even met antwoorden, ze keek naar de ramen
van haar doorzonwoning.
“Kom eens
mee.”
Hij volgde
haar naar boven, naar haar slaapkamer. Ze trok de vitrages dicht voor ze haar blouse
uittrok en een grote rode bh te onthulde. Ze zocht oogcontact voordat ze op
haar rug de haakjes van haar bh losmaakte. Haar borsten tuimelde er uit en
omlaag.
“Honderd
procent puur natuur.”
Kees was
even sprakeloos. Reusachtige hangmemmen. Zijn ex Anne was ook gezegend met een
flinke boezem, maar dit was buitencategorie. Grote bleke vleesbergen met donker
roze tepelhoven en lichtblauwe aderen. Ze hingen, haar navel bereikten ze niet,
maar ze kwamen wel ver. Corrie schepte haar borsten met haar handen op. “En?”
“Geweldig!”
reageerde Gert gemeend. Hij wilde ze aanraken en stelde haar voor om zich om te
draaien, zodat hij ze van achteren vast kon pakken. Dat leek hem veiliger, zo
hoefden ze niet in elkaars gezicht te ademen. Ze aarzelde geen moment en
draaide haar rug naar hem toe. Van achteren zijn armen om haar heen slaande
pakte hij haar borsten vast. Veel te groot voor zijn handen. Hij woog ze op
zijn handen, kneedde ze en streelde haar verstijvende tepels. Zijn erectie
duwde hij tegen haar billen. Waar hij op hoopte gebeurde, ze wiebelde me haar
kont tegen zijn erectie. Kees zag het als een bevestiging op zijn niet
uitgesproken vraag. Hij liet haar borsten met rust om haar broek los te maken en
ze hielp mee door haar buik in te trekken.
Even later
waren ze alle twee naakt. Corrie wat wijdbeens voorover leunend met haar handen
op een kaptafel. Kees deed een paar stappen terug om haar harige pruim te
bekijken.
“Wat doe
je?”
“Je
bewonderen.” Dat gold voor haar behaarde natte spleet die hem als het ware
toelachte. Haar putjesbillen, daar keek hij expres niet naar. Hij stapte naar
haar toe en zonder hulp schoof zijn pik in haar. Ze zuchtte diep en ademde
zwaar toen hij begon te bewegen. In de spiegel van de kaptafel zag hij haar
omlaag hangende borsten heen en weer schommelen met zijn stoten. Hij ving ze op
met zijn handen tot hij merkte dat het hem bij het stoten hinderde. Dan maar
los, haar heupen vastpakkend stootte hij verder. Omlaag kijkend genoot hij van
het schouwspel van zijn pik die, glinsterend van haar vocht, onder haar billen
heen en weer schoof. Het wond hem nog meer op, dat en maanden zonder te neuken
maakte dat het mis ging. Hij kwam veel te snel. Ze nam er geen genoegen
mee.
“Verdomme nog
aan toe, kom je al? Vooruit doorgaan.”
Met zijn
slapper wordende pik en de hulp van zijn vingers lukte het hem om zijn plicht
te doen tot ze kwam.
De
zomermaanden kwamen. Het verkeer op de dijk was weer net zo druk als andere
jaren. Hordes toeristen op de dijk en de polderwegen. Vanuit zijn werkkamer/schuttersput
bekeek Kees de drukte met verbazing. Hij deed er niet aan mee. Ook zijn
vakantie had hij uitgesteld, die kwam nog wel als de pandemie voorbij was. Afstand
houden? Het enige dat nog aan de anderhalve meter samenleving herinnerde was
het bord bij de ingang van het dorp, “Houdt anderhalve meter
afstand.”
De dagen na
de seks met Corrie had hij afgeteld. De gemiddelde incubatietijd na een
besmetting was vierenhalve dag, had hij gelezen. De vierde dag kwam, zonder
ziekte verschijnselen, de vijfde en de zesde … veilig!.
Dat, lust
en het gevoel gefaald te hebben maakte dat hij weer contact zocht. Hij stelde
haar een herkansing voor. Ze wilde wel, maar dan bij hem thuis. Ze wilde geen
geouwehoer van haar buren. Het ging hem de tweede keer beter af. Toch kwam er
geen vervolg. Ze ging twee maanden naar Spanje bij een vriendin logeren. Op
reis in deze tijd, knettergek, vond Gert.
Hij voelde
zich ook opgelucht. Ze neukte wel lekker, maar dat gebabbel. Daar kwam nog bij
dat hij zich, na zijn uitdijende ex Anne, afvroeg hoe het zou zijn om met
magere vrouwen te vrijen. Corrie, weliswaar lang niet zo zwaar als Jannie,
voldeed niet aan dat beeld.
Vanuit zijn
schuttersput volgde hij met verbazing de berichten over protesten tegen de
coronamaatregelen en de uit de VS overgewaaide gekte met allerlei complottheorieën.
Het maakte hem kwaad. Mogelijk was dat een deel van de oorzaak van zijn
impulsieve daad op een vroege maandagmorgen.
Hij liep achter
een winkelwagentje door de supermarkt. Voorzien van een mondkapje. Toen nog
niet verplicht, maar liever een roepende in de woestijn dan besmet. Tegen zijn
gewoonte in was hij wat laat. Er waren al meerdere bezoekers, meer dan hem lief
was. Bij de koelvitrines met zuivelproducten moest hij stoppen, er stonden twee
klanten voor. Een vrouw met mondkapje zoekend in de vitrine kijkend en een man
zonder mondkapje achter haar. De man duwde haar winkelkar opzij en reikte boven
haar langs om een deur van de vitrine te openen. “Pardon mijnheer, wilt u
afstand houden?”
“Oh jij ook
al, dat onzin virus bestaat helemaal niet.” De arm in de vitrine pakte een pak melk
vast. Gert dacht niet na, driftig ramde hij zijn kar tegen de deur en drukte
door zodat de arm klem zat.
“He
klootzak, kan je niet uitkijken?”
“He, waar
komt die stem vandaan?” Zoekend keek Ger rond. “Ik hoor een stem en zie
niemand. Zeker een niet bestaande persoon?”
De man
rukte zijn arm uit de vitrine. “Vuile gore klootzak, ik ….”
“Heren,
heren, rustig, wat is er aan de hand?”
De winkel
chef deed zijn best de zaak te sussen terwijl de man bleef schelden en Gert vol
hield dat het een ongelukje was, “ik had je niet gezien. Je leek wel
onzichtbaar, als een virus.” Dat maakte de man nog woester. Pas na het
dreigement dat de politie gebeld ging worden bond de man in.
Buiten op
het parkeerterrein wachtte de vrouw hem op. Leuke vrouw om te zien, slank, een
jaar of tien jonger dan hij, schatte Gert. Een compliment verwachtend keek hij haar
verwachtingsvol aan.
“Mijnheer,
dat had u niet moeten doen. Agressie lost niets op.” Gert wilde wat zeggen, ze
gaf hem de kans niet. “Nee luister, ik ben echt boos op u. U was die man ook
nog aan het jennen. U bedoelde het misschien goed, maar dit was fout.” Pas
daarna liet ze Gert aan het woord. Terwijl hij vertelde over zijn ergernis over
de virusontkenners was ook de man de winkel uitgekomen. Hij stak zijn
wijsvinger op. Gert, tot rust gekomen, glimlachte en reageerde niet. Ze prees hem
en legde een visite kaartje voor hem op een auto. Nieuwsgierig pakte Gert het
op.
“PUUR
ANNE Yoga therapie en massage”
“Je
bedoelde het goed. Als je wilt mag je komen voor een gratis consult. Dan kan ik
wat van je spanning wegnemen. Bel even voor een afspraak.” Ze stak haar hand op
en weg was ze.
Mooi niet,
dacht Gert in de auto. Hij had niks met vage therapieën en de enige spanning
die hem stoorde was die in zijn kruis. Toch zette het hem aan het denken.
Aantrekkelijke vrouw, uitnodiging en massage, het draaide rond in zijn kop. Uit
zijn schuttersputje komen, voor een kans op een echt schot? Drie dagen na zijn
supermarktbezoek belde hij haar. Ze klonk enthousiast en ze had de volgende dag
tijd.
Ze woonde in
een naburig dorp en een verbouwde garage bleek haar therapie- en massageruimte.
Keurig voorzien van mondkapje belde hij aan. Ze ontving hem gekleed in een
beschermende wegwerpjas, een medisch mondkapje op en daarover een
gezichtsscherm. Hoewel hij het begreep en haar voorzichtigheid alleen maar kon prijzen
voelde Gert teleurstelling. Ze vertelde over hem nagedacht te hebben en
besloten te hebben, dat ze hem het best kon helpen met een massage. Precies
waar Gert op hoopte.
Uitgekleed
tot op zijn onderbroek lag hij op zijn buik op de massagetafel, Ze legde
nog een handdoek over zijn billen voor ze aan de slag ging. Lichtjes streek ze
met haar vingers over zijn huid “Op zoek naar blokkades,” noemde ze het. Daarna
begon ze zachtjes te masseren. Het voelde goed en Gert doezelde bijna weg in
een prettige fantasie. Ze begon harder te knijpen in zijn linkerschouder. “Hier
zit het goed vast, ze kneep nog wat harder. Voel je hoe de blokkade verdwijnt.
Gert voelde het niet, wel voelde hij dat een andere blokkade opgeheven was.
Zijn pik stroomde vol met bloed en roerde zich, voor zover er ruimte was. Hij
genoot van het gevoel, doch dorst zich niet te verroeren om meer ruimte te
maken. Ze ging nog even door, tot ze hem vroeg zich om te draaien. Hij tilde
zijn hoofd op, “eh, ik heb een probleempje.”
Ze lachte, “je
bent de eerste niet. Draai je maar om, ik leg er wel een handdoek over
heen.
Met Gert op
zijn rug ging ze verder met zijn schouders. “Ik beschouw het naar als een
compliment als het gebeurd. Happy end, daar doe ik hier niet aan.” Later op weg
naar huis in de auto, moest hij om zichzelf lachen, wat had hij zich in zijn
kop gehaald. Zijn lijf voelde losser en daar was hij haar dankbaar voor.
Terug in
zijn schuttersput met de ramen wijd open ging de zomer voorbij. De
samenklittende toeristen op de dijk werden vervangen door groepen scholieren. Afstand
houden, ho maar. Corrie kwam terug uit Spanje en zocht contact. Hij hield het
af. Dat ze eerst maar eens tien dagen in quarantaine moest leek hem een goede
smoes. Het steeds vroeger donker worden en in het donker trimmen en fietsen
hinderde hem wel. Zijn ex Jannie belde, ze wilde met kerst een samenzijn met
hun kinderen en vrienden organiseren, “maar dat wil jij zeker niet?” Ze had het
goed ingeschat. Veel te risicovol. Hij keek naar het nieuws en las de berichten
over anderhalvemetersamenleving en psychische schade. Hoezo? Dacht hij. Het
enige nieuwe woord dat herkenning bij hem opriep was “huidhonger.”
Hij miste de seks, hij had neukhonger.
Vanuit zijn
schuttersput hoorde hij op de zondagen de kerkklok in het dorp. En met ergernis
zag hij de kerkgangers er gevolg aan geven. Hele families te voet of op de
fiets over de dijk naar het dorp. Ook toen de besmettingen weer opliepen. Met
moeite weerstond hij de neiging het raam open te gooien en ze toe te
schreeuwen. Goed zo mensen. Volg het tweede gebod, “besmet uw naasten,
gelijk uw familie. Stelletje sukkels,” bromde hij.
Al
foeterend dacht hij aan Rebecca. Rebecca Janssen, 16 waren ze en samen de klas
uitgestuurd om in het lege natuurkundelokaal ‘iets nuttigs’ te gaan doen. Daar
was het begonnen. Hij wist niet meer wie het initiatief genomen had. Er was
gekust en nog geen week later had hij zijn hand onder haar rok in haar broekje
gehad en kneep zij door zijn broek heen in zijn knuppel. Hadden ze verkering
gehad? Nee, niet echt, op school en tijdens de fietstocht in een groepje
van en naar de stad, lieten ze niets merken. Ze spraken stiekem ‘s avonds af,
op verscholen plekjes buiten het dorp. Wat hen bond was de gezamenlijke
ontdekkingstocht. Voor hem waren dat haar prille borsten en natte kruis. De
stugge haartjes, haar spleet en haar knopje. Ze was de eerste vrouw die in zijn
pik kneep en, nadat hij hem tevoorschijn had gehaald, vasthield. Ze leerden
elkaar vingerend en aftrekkend te bevredigen. Haar leergierigheid deed in niets
onder voor die van hem. Na drie weken nam zij het initiatief om zijn pik even
tussen haar lippen te nemen. Op die leeftijd deed het idee van de wederdienst
hem nog griezelen. Het duurde nog geen maand, ze waren niet voorzichtig genoeg
geweest. Een kennis van haar ouders had ze twee maal samen gezien en dat bleek
voldoende. Het waren niet hun ontuchtige handelingen, daar hadden haar ouders
geen weet van, maar het geloof dat roet in het eten gooide. Naar de verkeerde
kerk gaan was erg, maar uit een gezin komen dat helemaal niet naar een kerk
ging, dat deed de deur dicht. En daarmee voor hem haar natte spleet, ze mocht
niet meer met hem om gaan. Af en toe zag hij haar nog in het dorp met een
toenemende kinderschaar. Waarbij hij zich afvroeg of dat kwam omdat ze zo
gretig was gebleven of uit christelijke plicht. De laatste keer dat hij haar
zag liep ze weer achter een kinderwagen. Waarschijnlijk een volgende generatie.
Ze zou waarschijnlijk straks ook in de kerk zitten.
Jaren later
had hij met zijn vrouw op het zelfde bankje gezeten als waar hij voor het eerst
in een vrouwenhand klaar kwam. Hij had niets verteld, maar omlaag gekeken, naar
waar zijn kwakkie geland was. Er groeide geen gras. De schuifelende voeten
bleken sterker dan zijn vruchtbaarheid.
Er kwam een
nieuwe lockdown. Een oude kennis van zijn ouders belde of hij mee wilde doen in
een hulplijn in het dorp. De hulplijn was in de eerste golf opgezet en nu weer
nodig. Helaas waren er wat vrijwilligers uitgevallen. Hij wilde wel, maar zag
niet hoe hij kon bijdragen. Een luisterend oor aan de telefoon en gezellig
praten, dat lag niet in zijn aard. Toen ze aandrong reageerde hij dat hij wel
beschikbaar was voor noodgevallen, zoals klusjes en kleine reparaties. “Mits ik
afstand kan houden,” voegde hij er aan toe.
Een kleine
week later belde ze opnieuw.
“Een zielig
geval,” zei ze. Een vrouw alleen in een chaletje op een vakantiepark in de
buurt. Ze zat met haar enkel in het gips en de stroom viel steeds uit. Hij
kende het terrein, een vervallen zooitje met veel clandestiene permanente
bewoning. Het trok hem niet aan. Op zijn vraag of ze geen bedrijf of klusjesman
kon bellen luidde het antwoord dat ze dat al geprobeerd had, niemand had tijd.
Of zin, vulde Gert in gedachten aan.
Met
tegenzin, maar hij ging. Het park, normaal al geen lustoord, oogde in het
druilerige winterweer als een desolate plek. Stacaravans en chalets met een
verscheidenheid aan uitbouwsels schuurtjes en afdakjes, de een nog gammeler dan
de ander. Een paar kerstkransen op deuren en bomen met van de regen druipende
verlichting deden her er eerder treuriger dan vrolijk uitzien. Hij vond zijn
bestemming en de deur ging al open voor hij zijn gereedschapskist uit de auto
kon pakken. Een vrouw in een dikke winterjas en met een ijsmuts op stond in de
deuropening.
“Oh, wat
ben ik blij dat u er bent.”
Voordat hij
naar haar deur liep deed hij een mondkapje op. Hij keek haar aan. “Oh ja,
sorry,” zei ze en ze strompelde naar binnen om een mondkapje te pakken. Hij
volgde haar op veilige afstand.
Eenmaal
binnen noemde hij zijn naam, ze bleek Wanda te heten. Het was er steenkoud. Ze
vertelde dat de stroom was uitgevallen. De aardlekschakelaar klapte er steeds
uit. Eerst af en toe en daarom had ze de beheerder van het park om hulp
gevraagd. Die had wat gerommeld en daarna klapte hij er direct na inschakelen
uit. Ze had alle stekkers uit de stopcontacten gehaald, alles uitgeschakeld en
niets hielp. Het was op advies van de beheerder dat ze de hulplijn had gebeld.
Terwijl ze praatte nam hij haar op, een wijde slobberende grijze joggingbroek,
met daaronder overmaatse pantoffels, een fuchsia rode winterjas, een zwart
mondkapje en een blauwe ijsmuts. Een winterboerka. Onder de ijsmuts kwam wat
halflang donker haar uit. Een bleek gezicht, voor zover zichtbaar. De lijntjes
bij haar ogen verklapten dat ze niet meer piepjong was. Wel een aangename stem
met een vleugje Oost-Nederlands accent. Een eind uit de buurt.
Ze rilde.
Ze bleek al meer dan een dag zonder verwarming te zitten. Het huisje werd
verwarmd door een palletkachel die ook de radiatoren verwarmde en zonder
elektrische voeding was de kachel er mee opgehouden. Warmwater had ze ook niet.
Koken deed ze op gas uit een gasfles en zo had ze nog wat warms binnen
gekregen. Terwijl ze opgekruld in een stoel toekeek ging Gert op onderzoek uit.
De elektrische installatie bleek een onoverzichtelijke brij van amateuristisch
doe-het-zelf-werk. Hij legde haar uit dat hij het probleem niet direct kon
oplossen. Ze keek teleurgesteld.
“Ik kan wel
een noodoplossing maken zodat je in ieder geval weer licht en warmte hebt, bood
hij aan. Hij moest daarvoor eerst naar huis om meer gereedschap en materiaal te
halen.
Ze vertelde
dat ze hem niet veel kon betalen, ‘op zwart zaad.’
“Voor de
noodreparatie, hoef ik niets aan te schaffen, daarna zien we wel verder.” In de
deuropening naar haar omkijkend zag hij dat ze rilde. Impulsief bood hij haar
aan om mee te gaan in de auto, met de verwarming hoog.
“Dan kan je
opwarmen. Wel schuin achter me zitten met je mondkapje op.” Tijdens de korte
rit vertelde ze dat ze haar achillespees gescheurd had, “gevallen met
mountainbiken” en dat ze nu een week in het gips zat. Bij zijn huis vroeg Gert
zich af of hij haar binnen moest uitnodigen of in de auto laten zitten en snel
de spullen bij elkaar zoeken. Ze verraste hem met de vraag of ze mocht douchen.
“Om lekker warm te worden en ik heb al dagen de douche niet kunnen gebruiken.
Gert aarzelde, verdomme het begint met een hulplijn, dan een klusje dat een
karwei blijkt te zijn en dan ook nog hier douchen. Hij keek over zijn schouder,
ze zat als een zielig vogeltje op de achterbank. Ze kon alleen de trap opkomen.
Hij had haar uitgelegd waar de handdoeken lagen. Voorzien van een vuilniszak en
tape om haar gipsverband droog te houden verdween ze naar boven.
Zijn
spullen bij elkaar gezocht en in de auto geladen, terug in huis komen hoorde
hij de douche nog stromen. Zo die neemt het er van. Hij liep naar boven. Haar
jas en sloffen lagen in de gang voor de badkamer. Hij vroeg zich af hoe ze er
uit zou zien zonder jas, muts en mondkapje. Naakt onder zijn douche, hoe zou
dat er uit zien? De douche stopte, hij besloot beneden te wachten. Haar jas nam
hij voor haar mee naar beneden. Reagerend op bonkgeluiden op de trap liep hij
de gang in om te kijken of ze hulp nodig had. Het lukte haar, de leuning goed
vasthoudend en tree voor tree. Ze had haar mondkapje nog niet op. Onder de
natte haren, een vriendelijk gezicht nog blozend van de warme douche. Wat Aziatisch
bloed vermoedde hij. Zonder jas bleek ze slank op het magere af.
“Dank u,
dit was heerlijk. Ik voel me een heel ander mens.” Onder aan de trap trok ze
een mondkapje uit haar zak om het op te doen. Voordat het mondkapje haar
gezicht weer bedekte keek hij naar de lijntjes in haar gezicht. Tweede helft
veertig, was zijn conclusie.
Terug in
haar woning ging hij aan de slag. Hij schroefde schakelaars los, opende
wandcontactdozen en gebruikte een meter om de bedrading te controleren. “Wat
een godvergeten tering-zooitje. Is dit chalet van jou?” Zo kwam hij er achter
dat ze het gebouwtje sinds een paar maanden huurde van een kennis van een
familielid. De eigenaar verbleef bij een vriendin Portugal. Ze had hem gebeld
over het probleem en hij had haar naar de beheerder verwezen. “Lekker gemakkelijk.”
“Een paar
weken huur inhouden,” suggereerde Gert.
Hij
vertelde haar dat hij een idee had voor een noodoplossing, “even buiten kijken.”
De twee chalets naast haar bleken onbewoond. Een er van had een
buitenstopcontact, maar helaas spanningsloos. Bij een stacaravan achter haar
had hij meer succes. Met twee uitgerolde verlengsnoeren lukte het, spanning in
de woning van Wanda.
Vervolgens
zorgde hij dat de kachel het weer deed en dat ze licht had met een schemerlamp
en een door hem meegebrachte looplamp. Hij legde haar uit dat hij wat materiaal
moest bestellen, “lastig in zo’n lockdown.” Streng kijkend, droeg hij haar op
overal van af te blijven en vooral de elektrische waterkoker en de boiler niet
te gebruiken. Ze glimlachte en stapte op hem af. “Je bent een schat, ik ..” ze
stopte dicht bij hem, zonder haar zin af te maken. Naar huis rijdend vroeg Gert
zich af wat ze had willen doen, een bedankkus? Rot corona. Die avond in bed
fantaseerde hij over haar. In die fantasie vervulde hij samen met haar een
hoofdrol.
Een dag
later bij het boodschappen doen zag hij in het centrum een vrouw zonder
mondkapje met een bord. “Ik wil knuffelen.” Hij liep met een boog om
haar heen en dat niet alleen omdat hij haar lelijk vond. Ze sprak hem aan, “kom
dan krijg je een knuffel.”
“Stom wijf,
pleur op.”
Twee dagen
na de noodreparatie stond hij vroeg in de morgen bij Wanda voor de deur. Ze was
al wakker en aangekleed. Het was zijn voorstel om elkaar te tutoyeren. Het was
haar voorstel om de mondkapjes af te doen.
“Ik ben nu
al tien dagen uit het ziekenhuis en ik heb alleen nog maar contact gehad met
het meisje dat de boodschappen bezorgd, de beheerder en met jou. Alles op
afstand en jij bent volgens mij ook super voorzichtig.”
Hij werkte
en Wanda zorgde voor koffie. Hoewel geen prater, maakte zijn nieuwsgierigheid
naar haar dat hij meer deed dan met “hmmm” reageren op haar pogingen tot een
gesprek. Zo leerde hij dat, zoals hij al vermoedde, een scheiding de aanleiding
was tot haar verblijf hier. Ze ging voor een lunch zorgen en vroeg of hij een
gekookt ei wilde. Ze glimlachte tevreden bij zijn positieve antwoord. Tijdens
de lunch pakte ze een servet en deed ze een goocheltruc waarbij het servet in
een ei veranderde. Zo hoorde hij de reden van het verhaal hoe ze op het
vakantiepark was beland. Zij en haar ex man hadden beiden goochelen als hobby
en daar hadden ze eind 2019 hun beroep van gemaakt. Banen opgezegd en voltijds
gaan doen wat ze daarvoor af en toe deden. Optreden op kinderfeestjes en wie ze
verder maar wilde boeken. In het begin liep het goed en toen kwam corona. Geen
optredens meer en geen inkomen. “En dat was nog niet het ergste. Toen bleek die
klootzak ook nog iets met een andere vrouw begonnen te zijn, nota bene een
moeder van een van de kinderfeestjes. Kocht die sukkel ook nog een tweede
telefoon van het geld dat we niet meer hadden en probeerde die voor me
verborgen te houden.”
‘Slechte
goochelaar,’ dacht Gert. Halverwege de middag was hij klaar. Alles werkte weer
normaal en trots op zijn werk toonde hij het haar.
“Wacht
even,” vroeg ze hem en ze verdween naar haar slaapkamertje. Ze kwam terug met
een gestreept zwart wit colbertje aan. Ze stapte naar hem toe en pakte zijn oor
vast om er een chocolademunt uit te toveren. “Oeps,” chocola.” Ze pakte haar
neus vast. “Oh jee, alweer chocola.” Zo ging ze nog even door tot ze een hand
vol chocolademunten had, die gaf ze hem. “Jammer, ik zou je graag met echt geld
belonen, maar ik ben mijn tovermacht kwijt. Het lukt niet. Weet je wat? Ik doe
het met bloemen.” Ze greep in de lucht en hield een bloem in haar hand. “Oh, je
hebt je handen nog vol. Dan maar zo, doe je ogen eens dicht.” Gert sloot zijn
ogen en hoorde haar gips bonken op de vloer. Hij voelde dat ze dichterbij kwam.
Twee lippen
beroerden de zijn.
Naar zijn
gevoel brandde het. Hij hield zijn ogen dicht en wachtte af. Teleurstelling
toen de lippen verdwenen en hij hoorde hoe ze bij hem vandaan stapte. Hij
opende zijn ogen. Ze stond weer anderhalve meter bij hem vandaan, op haar
gezicht een uitdrukking die hij niet kon peilen. Had hij door moeten pakken en
zijn armen om haar heen slaan en haar terug kussen? Het kon alsnog. Hij
twijfelde, was het dan niet net alsof hij zich opdrong voor een beloning in
natura? Teleurgesteld ging hij zijn spullen opruimen. Ze keek uit het raam hoe
hij buiten de verlengsnoeren oprolde. Ze was teleurgesteld. Had ze hem langer
moeten kussen? Hij had het toch over kunnen nemen. En nu? Ze kon zich moeilijk
opdringen, alsof ze hem met seks wilde belonen voor zijn werk. Straks was hij
weg! Impulsief pakte ze een schroevendraaier uit zijn nog openstaande
gereedschapskist en verborg die onder een kussen. Wat hoekig nam Gert afscheid.
In de auto veegde hij over zijn lippen, stomme suggestie, dat branderige
gevoel.
Die nacht
werd hij ondanks het open raam en de koude slaapkamer zwetend wakker. Dat was
niet zijn enige ongemak, hij had een knoeperd van een erectie. Pissen, dacht
hij, maar dat lukt zo niet. Hij bleef stil liggen, luisterend naar de schaarse
nachtgeluiden, een vliegtuig…, een krassende uil. De erectie slonk niet, hij
dacht aan Wanda en besloot met Wanda voor ogen zichzelf te helpen. Slank met
kleine borsten. Hij fantaseerde dat ze puntig waren met donkere priemende
tepels. Een kut met een donker bosje haar er boven en ze bereed hem zodat hij
kon zien hoe zijn pik in haar spleet schoof. Het hielp. Voordat hij in
slaap viel bedacht hij dat berijden met een enkel in het gips niet handig was.
Zou hij langs gaan met de smoes dat hij wilde controleren of alles nog steeds
prima in orde was?
Hij deed
het niet. Hij deed zijn best de volgende dag de verloren tijd in te halen. En
zo af en toe keek hij uit het raam naar het verkeer op de dijk. Hoezo lockdown?
Die middag
ging de telefoon. “Sorry, dat ik je stoor. Ik vond net een schroevendraaier van
je.”
Een
kwartier later al stond hij bij haar voor de deur. De neiging om voor het raam
naar hem uit te kijken had Wanda onderdrukt, maar aankloppen bleek niet nodig. Ze
gaf hem de schroevendraaier. Hij keek er verbaasd naar. Hij wist zeker dat hij
geen torque schroevendraaier gebruikt had. Er begon hem iets te dagen, zou ze …?
Hij keek haar met een vragende blik aan.
“Betrapt!
Ik wilde je nog een keer terug zien.” Het hoge woord was er uit en het kwartje
viel bij Gert. Voorzichtig vroeg hij nog of hij haar mocht kussen. Haar
antwoord kwam met haar lippen op de zijne. Twee gretige monden en twee elkaar
begroetende tongen later had hij zijn handen op haar billen. Kleine harde
stevige billen. Zijn erectie drukte tegen haar buik. Aanvankelijk was hun
gretigheid te groot voor de gang naar haar slaapkamer of zelfs maar de bank.
Staand vrijend en vozend verkenden ze elkaars lichaam. Als dorstige
woestijnreizigers zich lavend aan een bron, de bron van elkaars wellust. Ze
tastten onder kledingstukken, trokken hemden omhoog en broeken omlaag. Ondanks
hun gevorderde leeftijd en ervaring was het een ontdekkingstocht met
verrassingen. Haar kleine borsten en de stoppeltjes op haar onderbuik, zijn
knoestige lijf en lichaamsbeharing. “Knuffelhonger” stond er rond die
tijd in de krant. Dat was het niet, het was gewoon lekkere ouderwetse ongeremde
geilheid dat ze dreef. Haar schaamlippen waren opgezwollen en haar kut was
soppend nat. Zijn pik, die ze uit zijn broek bevrijdde en stevig kneedde lekte
vocht.
Hij maakte
zich los uit haar omhelzing om haar te helpen haar broek en slipje over de
ingegipste enkel te krijgen. Voor haar knielend met zijn gezicht op kruishoogte
kon hij het niet laten. Met haar handen op zijn achterhoofd liet ze het gebeuren.
Even, ze zuchtte en trok hem overeind.
“Later, ik
wil je nu in me voelen.”
Zo
eindigden ze bloot in haar slaapkamer, een einde dat geen einde was maar een
begin. Beperkt door het gips geen creatieve standjes, gewoon Wanda onder, Gert
boven en recht op en neer. Gert prees in stilte zijn ruksessie van de vorige
avond. Dankzij zijn trimrondjes had hij lichamelijk ruim voldoende
uithoudingsvermogen, maar dat had niet voor zijn pik gegolden. Ze bleek een
stille genieter. Ze beperkte zich tot zuchten en lichtjes ingehouden kreunen.
De begeleiding werd verzorgd door het wrakke bed. Dat ze ging komen maakte ze
duidelijk door zich aan hem vast te klampen. Even later schokte haar bekken.
Dat was voor hem het laatste zetje.
Met het
dekbed over hen heen getrokken, lagen ze stil tegen elkaar aan genesteld na te
genieten. Hij waardeerde de stilte. Ze lag op zijn arm en als hij al op had
willen staan dan werd dat verhinderd. Te meer omdat hij na een paar minuten
haar ademhaling hoorde veranderen, ze sliep. Na een minuut of tien werd ze
wakker. Ze keerde zich naar hem toe en kuste hem. “Het was heerlijk.”
Kort daarop
stapte ze uit bed om naar de badkamer te gaan. Hij keek naar haar naakte
lichaam. Tijdens de koortsachtige vrijpartij had hij de details gemist. Haar
kleine borsten hadden niet de puntvorm uit zijn fantasie, ook geen appeltjes,
maar peertjes, als stoofpeertjes met parmantige donkere tepels. Op haar licht
gewelfde onderbuik een zweem van donkere beharing. Ze sloot de gordijnen. “Die
waren we vergeten. Het is wel rustig hier, maar om anderen nu mee te laten
genieten.” Ze vertelde over wat bijzondere types die op het park woonde. Hij
keek naar haar en luisterde maar deels. Ze had het in de gaten en draaide een
rondje. “En, bevalt het?
“Kom eens?”
vroeg hij, overeind komend. Op de rand van het bed zittend met zijn neus tegen
haar middenrif pakte hij haar billen vast om te genieten van die ronde kleine
stevige billen in zijn handen.
Ze duwde
hem achterover op het bed, “Ga maar liggen en hou mijn plekje warm. Ik ga me
even opfrissen en dan kom ik terug.”
Hij hoorde
haar plassen, de wc doortrekken en daarna de douche. Even was hij
teleurgesteld, tot hij zich realiseerde dat ze niet samen in minidouchecabine
zouden passen. Terwijl ze douchte dacht hij na. God zij dank, ze is geen
babbelaar. Ook niet iemand die de hele tijd behoefte aan veel mensen om haar
heen heeft. Plus een lekker lijf. De stoppels, hij had nooit eerder een
vrouw gehad die zich daar onthaarde. Hij zou het zijn om haar er bij te helpen?
Inzepen en dan heel voorzichtig scheren. Hij besloot om, het als hij haar nog
beter kende, te vragen.
Zich droogwrijvend
kwam ze de slaapkamer weer in. Ze sloeg het dekbed terug en plukte aan zijn
samengeklitte schaamharen, daarop opperde ze met een glimlach dat hij zich
misschien ook wilde opfrissen. Hij deed het en na zijn terugkomst kropen ze
dicht tegen elkaar aan onder het dekbed. Ze kusten en gingen verder met het
verkennen van elkaars lichaam. Hij kuste haar borsten en koesterde haar tepels
terwijl zijn hand haar schoot op zocht. Ze was weer nat en hij vingerde haar.
Ze pakte zijn pik vast en kneedde die. “Net was hij harder. Zal ik je nog een
goocheltruc laten zien?”
Gert
vermoedde wat er komen ging en hielp haar door de dekens terug te slaan. Ze nam
zijn half harde pik in haar mond en ja, haar truc werkte. Toen ze zijn pik op
oorlogssterkte had gebracht ging ze op haar zij liggen, haar gipsenkel onder en
haar ronde billen naar hem toe. Ze trok haar knieën wat op en Gert schoof tegen
haar aan. Zijn pik voor gaats, wat druk en hij glibberde in haar. Ze was nat en
toch strak. Het voelde hemels en ze hadden de tijd. Heel rustig neukten ze. In
harmonie, hij stootte en zij ving op. Toen hij merkte dat haar orgasme op kwam
vroeg hij haar om op haar rug te gaan liggen. “IK wil graag naar je gezicht
kijken als je klaar komt.” Ze stemde toe en ze deed ijverig mee. Elkaars
blikken vasthoudend kwamen ze samen.
Later die
dag aan de thee begon ze plotseling te lachen. Hij keek haar verbaasd
aan. “We waren wel lekker bezig. Geen mondkapjes en ook geen condooms.”
Tinus Boot
Graag Uw
sterrenwaardering boven en/of reactie onder het verhaal. En/of rechtstreekse
mail met de schrijver. Dank u
My